روز وصال

یا    فاطمه الزهرا(س)  ،   یا    وجیهه  عندالله  اشفعی  لنا  عندالله  ،   بحق  رسول الله

""   نذر    مادر    آفتاب  ، حضرت زهرا(س)  ""

 پر ستاره، سپید، مهتابی، شب موهات پر شد از شب بو

دخترم خیره سمت دستانت، تا ببافی بروی آن گیسو

غصه ی نان نخور عزیز دلم، خون دل میخورم کنار غمت!

کمرت خم شده، کمی بنشین! استراحت بکن، نزن جارو!

پای من سوختی ببخش گلم! بنویسش به پای کوتاهی

می نشینم کنار پهلویت، وای از این زخم های تو در تو

بر لبم ذکر سوره ی"کوثر" ، ذکر" ناد علی" به لبهایت

تا که ساکت شود شلوغی درد، لا اقل بیقراری بازو

روز اول قرارمان این بود، پای هم پیر و مو سپید شویم

نه که مویت سپید تر از من، نه که تنها بیفتی از زانو

بخششت هست بیکران مثل بارش ابرهای بارانی

میرسد سائلی که در راه است، می نشیند دوباره رو در رو

شاعری بی پناه آمده است، چشم بر دست خسته ات دارد

هدیه کن از نگاه گندمی ات، جای دوری نمی رود بانو!

مرضیه عاطفی- فروردین٩٢

 سمنان

نذر حضرت اباعبدا..ّ.الحسین(ع)

غمی به وسعت یک سرزمین پهناور                       

شروع حادثه ای سرخ، محشری دیگر

رسید قافله آنجا که شعر نازل شد                         

غریب خیمه زد و شور در محافل شد

گرفت حلقه ی حق را تسلسل آغازید                        

در اوجِ هر چه تلاطم تحمل آغازید

قیام کن وَ بیا سخت منتظر هستیم                       

برای سَمبل بیعت شدن مُصر هستیم

قسم به وعده ی روز الست می آییم                         

به انتقام پدر هم شده ست می آییم

چگونه آمدنی! می شود چنین تمثال                      

شبیه نیزه شدند آمدند استقبال

سپاه عشق به هفتاد یار می آمد                           

سپاه کفر به چندین هزار می آمد

چه اختلاف غریبی چه میشود آخر؟!                      

بلا به دور از آقا و گوش شیطان کر

چگونه قافله را عزمِ جزم آورده ست                      

تمام حاصل خود را به رزم آورده ست

شروعِ دل نگرانی و دل به دریا زد                        

به نام و یاد خدا " لا إله إلا..."  زد

چه میشود؟ چه کنم؟ دل به لرزه می افتد               

نمی روم! گذرم سوی نیزه می افتد

برای گفتن آن شرم میکند شعرم                         

خدا به خیر کند روضه میشود کم کم

به رسم غصه و ماتم چراغ ها خاموش                   

صدای کودکِ لب تشنه می رسد بر گوش

کنار این همه دریا چقدر بی حالی؟!                       

به چند قطره که دریا نمیشود خالی!

به روی دست پدر بود و آب را می دید                   

و چشم های تو باران چرا نمی بارید؟!

بجنب! بهت رها کن، ببار! می ترسم                     

ببار! سر نرسد آن سوار می ترسم

رسید و وای چه خاکی به سر کنم حالا؟!               

کشید و وایِ من انگار می چکد دریا

ز تیر کنج گلویش شتاب را فهمید                       

چه بی مقدمه معنای آب را فهمید

گرفت خون روان را به آسمان پاشید                    

و عرش لرزه بر اندام خویش را می ید

چه شد؟ چگونه سرودم چنین؟ زبانم لال                 

شروع مقتل و هر بیت میشود جنجال

چگونه نقل کنم این روایت از گودال؟                    

بیار تربت اعلا که می روم از حال

درست بعد نماز است و ظهر عاشورا                      

در اوج حادثه مهمان من شده ست آقا

تو را نبرد عجیبی کشانده تا اینجا          

و قصد فاجعه دارد کویر با دریا

کسی به هیبت شیطان و بدتر از شیطان                

خبیث و پست، ولی در لباس یک انسان

رسید و وحشت زردی به صورتش دارد                  

خدا کند که از این قصد دست بردارد

نگاه هر دو به هم اتّصال پیدا کرد                        

به قدّ یک نفس آقا مجال پیدا کرد

بیا و صرف نظر کن هنوز مهلت هست                  

ز راه وسوسه برگرد جای صحبت هست

به جای گوش سپردن به حرف حق ناگاه                

بگوی " اشهد ان لا اله الا ا..."

رسید وقت مقرر چقدر بیتابم                               

دچار دلهره ام، گریه گریه دریابم

نشست خون خدا را چکاند لرزیدم                        

به چشم خود نگرانیِ مادری دیدم

چه خوب حضرت بانو به روضه دل دادی               

ببخش بابت هر جا که گریه افتادی

تمام شد دگر این لحظه های حیرانی                    

سری سپرده شد اکنون چه صوت قرآنی!

به تیر و خنجر و خون میزبانی ات کردم                

خدا مرا بکشد بر سرت چه آوردم؟!  

ببخش بد شد و شرمنده ات شدم آقا                    

سکوت کردم و فریاد می کشم حالا-

قبول کن تو همین چند بیت نذری را                   

به حرف آخر من لطف کن بزن امضا

شبیه اشک بیفتم به پایتان کافی ست                  

شما مرا بطلب! کربلایتان کافی ست

                                                                                مرضیه عاطفی

                                                                     کارشناسی زبان و ادبیات فارسی

                                                                     استان: سمنان/ شهرستان: سمنان        

تقدیم به ساحت مقدس ائمه بقیع(علیهم السلام)

دور و برتان هست کبوتر یک مشت                          

غربت شده ارثی، شده پشت اندر پشت

نه گنبد و گلدسته ای و نه حرمی                                

این وضعِ بقیع شیعه را خواهد کشت 

                                                   مرضیه عاطفی

تقدیم به ساحت مقدس حضرت مهدی(عج)

دارد تمام می شود این ماه و سال ها                          

دیگر قشنگ نیست حدیث وصال ها

عمری دلی گرفته و چشمی همیشه خیس                    

از اینکه رفت ، ناب ترین مجال ها

وقتی که می شد از خودمان دورتر شویم                     

وقتی که مثل عشق پر از ایده آل ها

گم کرده ایم راهِ شما را اشاره ای؛                               

ممکن شود هدایت این خوش خیال ها

دیگر غریب مانده اذان و اقامه ات                               

در انحرافِ لهجه ی گنگ بلال ها

سرگرم بینهایت پوچی خود شدیم                               

از عاشقانه نیز به هم خورده حال ها

تنها نشسته اند به دستان کودکی                                 

در انتظار"یوسف گمگشته" فال ها

مجهول مانده پاسخ این قوم منتظر                               

برگرد ای جواب تمام سؤال ها

تقدیم به ساحت مقدس امام رضا(ع)

خورشید شرم میکند از تابش شما                                 

دریا، نماد وسعت گنجایش شما

ساحل بدون غصّه و تشویش و اضطراب                        

از انعکاس سایه ی آرامش شما

روزی رسید پای دلم در حریم تان                                

با اشک های پر شده از خواهش شما

شعری رواق های دلم را طلا گرفت                                

در لحظه های لذّت افزایش شما

تصویر شاه بیت غزل های گفتنی                                   

زیبا شد از طراوت و از بارش شما

آنقدر نور می وزد از مشرق آنچنان                                 

خورشید هم گرفته از این تابش شما

مرضیه عاطفی/ متولد:١٣٦١/ مدرک تحصیلی:کارشناس زبان و ادبیات فارسی

از نور بیکران تو خورشید خیره شد

سرخورده شد! دچار غریبی تیره شد!

آنقدر ناب و بی غل و غش بوده ای چنان

هر ذره از وجود تو الگو و سیره شد

وقتی تو را به شعر کشیدم غزل غزل

هر مصرعش برای دو عالم ذخیره شد

سرشار از حیا و نجابت، پر از خدا

مومن!چنانکه سخت بر ابلیس چیره شد

بانوی خوب شعر منی،مرحمت بکن

چشمم به دستهای تو با اشک خیره شد!

"مرضیه عاطفی"

اردیبهشت/۸۹

از غفلت و خواب نفس بیدارم کن

با زینب(س) و با برادرش یارم کن

زیر علم و کنار مشک سقا

از معرفت حسین(ع) سرشارم کن

"مرضیه عاطفی"

خورشید غدیر بر دو عالم تابید

در دست نبی ست دستهای خورشید

ما نور ولایت از علی(ع) میگیریم

تا کور شود هر آنکه نتواند دید!

"مرضیه عاطفی"

عید است برای عده ای این تاخیر

بد هم نشده اگر که می آیی دیر

یادت نرود قبل ظهورت آقا،

مسلم بفرست بعد تصمیم بگیر

"مرضیه عاطفی"

نوشتم که مشکل گشایم بیا

دوای همه دردهایم بیا

ببین ایستادم کنارغمت

علف سبز شد زیر پایم بیا

"مرضیه عاطفی"